In gesprek met Edie

“Als vrouw leven in het lichaam van een man”

 

53 jaar geleden is Eddy geboren als persoon met het lichaam van het mannelijke geslacht!

Eigenlijk nooit bij stilgestaan dat “dat aanhangseltje” zoveel commotie zou veroorzaken in mijn leven.
Als klein kindje heb ik daar eigenlijk nooit vragen rond gesteld dat dit de betekenis was dat je voor de maatschappij een “jongen” bent. Mijn ouders (grootouders) waren leden van een religieuze gemeenschap “de adventistenkerk”. Ik denk dat ik het als een geluk mag beschouwen dat mijn ouders er tijdig zijn uitgestapt (ik denk rond mijn 5 à 6 jaar).
Mama is altijd heel liefdevol en warm met ons omgegaan (ik heb nog 1 broer, 5 jaar ouder, en 1 zus, 7 jaar ouder).
Papa was altijd op weg (weinig thuis) en meer racistisch en homofoob. Ik liet me leiden door de warme liefde van mama en zus en voelde me veilig en geborgen in een soort cocon. Hier speelde ik met wat ik wilde, maar vooral alles wat mijn zus had liggen (poppen, poppenhuis, Barbies, en ook haar kleren waren mijn favoriete spullen. Mama wist en zag wel dat ik geen jongen was als de rest, ik was gewoon haar gelukkig en goedlachs kind!
Met de meisjes spelen was leuk, met de jongens, ik weet het niet, dat paste gelijk niet…
Zij stoer, ik, flauw in alles wat er met spelen kon zijn… Geef mij maar die barbie, neem jij maar die onnozele auto!

Ik was van alles bang: fietsen, gocarts, oorlog spelen, … Neen, dat was niet voor mij.

Mama was volledig mee en zonder oorden wist ze perfect het speelgoed te vinden waar ik gelukkig mee was. Lego, playmobiel en ik had zoveel fantasie dat ik volledig in stilte vredig spelen kon. (volledige huisjes inrichten, perfect met poppetjes van Playmobiel). Ik vergeet nooit dat mijn ouders elke cent opzij zetten om een koersfiets voor mij te kopen! Ik was eigenlijk tot de mascotte gedoopt van de wielerclub van papa en ja (mijn naam, Eddy Merckx) daar moest toch een koersfiets bij! Ik heb letterlijk 1 keer op dat koersfietske gereden, allez, geprobeerd, dat lukte langs geen kanten en stoppen nog veel minder, dat was gewoon tegen de muur en was ook gestopt! Eigenlijk waren mijn vader en grootvader zo’n fan van wielrennen dat mijn oudere broer (Luc) reeds Eddy zou genoemd worden, maar mijn mama wou dat echt niet! Ondanks ze geen kinderen meer verwachtte, kwam ik er toch nog. Ze heeft 6 maanden ziek plat moeten liggen en geen naam bedacht en dan maar toegegeven…

Hoe gelukkig ik ook was in mijn cocon, keek ik er enorm tegenop om de familie bijeenkomsten bij te wonen. Volwassenen apart en kinderen apart, dat was echt niet leuk! Steeds dezelfde vraag “zijt gij nu een meisje of een jongen?” Dan ging ik maar bij mama zitten he. Ik vond het nog erger dan naar school gaan, dat viel al bij al nog mee. Tot het moment waarop ik naar de grote school moest, op 11 jarige leeftijd (ik zat 1 jaar hoger voor mijn lijftijd). Er was al een leeftijdsverschil maar jaar na naar werd dit erger. Ik was er steeds door maar velen moesten dubbelen. Tegen dat ik 13 jaar was, zal ik in klas met jongens en meisjes die al 17 of 18 jaar gingen worden. Dat waren de zwaarste jaren van mijn leven. Gepest worden, lichamelijk en geestelijk, op alle vlakken.

Anekdotes:

• Altijd wel 1 vriend of vriendin

• Homo -> janet (dat was niet waar)

• Ge kijkt liever naar jongens dan naar meisjes (dat was wel waar)

• Maar ik ben geen homo, wat dan wel?

Tijdens mijn kindertijd werd ik thuis door mijn broer ook gepest en bang gemaakt. We woonden in een oud huis dat kraakte en spookte. Ik heb in die periode een muur gebouwd waarachter ik mijn “ware ik” verschool.

Vriendinnen waren leuk maar niet als “vriendin”.
Ik keek inderdaad naar jongens, maar door mijn angst:

• Teleurstellen familie (geloof)

• Lichaam dat niet klopt met wat binnen afspeelt

• Grote kinderwens

heb ik nooit iets durven ondernemen. Niet met jongens en niet met meisjes. Tot ik Anja heb leren kennen (mijn ex-vrouw) met wie ik een echte band heb. Een klik, vriendschap, vertrouwen.

We besluiten achter mijn fantastische legerdienst te trouwen. (Mijn legerdienst, ja je ziet het he, daar word je pas een echt man!). Ons huwelijk was vooral liefdevol op vlak van basis van vriendschap (broer-zus of eerder zus-zus). Seksueel gezien was het zeer moeilijk om die mannenrol te spelen vermits mijn lichaam niet werkt als een “normale man” zal ik maar zeggen. Bij nader inzien was het eerder een lesbische relatie, dat lukte beter en we wisten ook niet beter. Er waren zo van die momenten als we samen naar een film en er een bedscene/liefdesscene passeerde waarbij we dan zagen dat deman erop ging liggen en vrijen en hup hup, die waren vertrokken! Dan dacht ik altijd, hoe komt het dat dat bij mij niet lukt! Vrijen als man en vrouw was een heel gedoe. Als dat niet direct lukte was dat gedaan en na jaren dan twijfel je zo veel dat het bergaf gaat en meer een vriendschappelijke relatie wordt. Onze kinderwens heeft toch 6 jaar geduurd en wonder boven wonder is de kinderwens vervuld geraakt, vraag me niet hoe he! Ik ben dan heel zorgzaam geworden naar hen toe. Mama had gehoorproblemen en als ze sliep was ik het meestal die naar de kids ging (dat viel al bij al goed mee, het waren goeie slapers).

Rond hun 3 a 4 jaar kreeg ik de sportkriebels te pakken en was ook een beetje mijn uitvlucht om thuis weg te zijn als de kids waren gaan slapen. Er was toch geen seksualiteit en voelde me herleven in de fitness. Ik genoot van de aandacht van de vrouwen, maar vooral van de mannen. Ik betrapte mezelf erop dat ik ging sporten om erna de sauna en de douches te gebruiken. Ik voelde de seksuele spanning waar ik naar verlangde. Wat is dat toch waarom ik naar mannelijke lichamen verlangde? (Ik ben geen homo, wat is dat toch?) Op een bepaald moment gaan we praten en besluiten we apart te gaan wonen en samen de kids groot te brengen. Heb daar dan van geprofiteerd en met al de moed die ik had op een annonce in de krant een afspraak gemaakt met een man. Ik had geluk, het was een lieve man, maar een echte homo! In mijn hoofd was dat toen geen probleem, ik wou gewoon weten wat het was om met een man te vrijen. Dat was de nacht dat de vrouw in mij over de muur begon te klimmen! Ze had de kracht gevonden door te vrijen, klaarkomen, … Dat was het wat ik al jaren verborgen had. Eindelijk voelde ik mijn bloed stromen, ik ben een vrouw, ik wil een man, huisje, tuintje, de droom! En kinderen, die had ik gelukkig al want zelf zou ik ze nooit dragen… Een verschrikkelijke gedachte die me plots overvalt, ik kan nooit zelf mama worden…

Ik ben niet echt op zoek gegaan naar, maar heb wel een onderbreking gedaan en mijn werk opgezegd, een pauze ingelast om alles op een rijtje te zetten waar ik naartoe wil en waar de toekomst me eventueel brengt! Ik geloof in iets wat mijn hart me vertelt en ga daar verder op in het leven (spiritueel gezien dan), maar dat is natuurlijk niet waar we het over hebben. In de pauze van 3 jaar leer ik toch iemand kennen en ja, ik dacht, dat is het! Ik heb de man van mijn dromen (eerder nachtmerrie) gevonden! Ik heb mijn leven aangepast om met hem verder te leven in het Gentse. Uiteindelijk is ook dit na 9 jaar gestopt. Geestelijk en lichamelijk uitgeput, zo ben ik in Oostende terecht gekomen en heb daar gedurende 2 jaar toch hard aan mezelf moeten werken om erbovenop te geraken. Ondertussen die vrouw, vechtend om naar buiten te komen. Veel mensen komen op je pad, maar niemand luistert of is echt geïnteresseerd in jouw historie. Ze doen alsof en uiteindelijk niets! Het interesseert hun eigenlijk totaal niet, juist seks en misbruiken. Uiteindelijk ondervond ik dat het heel belangrijk is, als je iemand bent zoals ik (een persoon natuurlijk, maar toch als ieder ander anders is) om iemand naast je te hebben die je steunt en je liefde geeft in de stappen die je wil zetten in het leven. En die persoon heb ik 8 jaar geleden ontmoet!